– Качон охирги маротаба юлдузларни кургансиз? – деб сурадим иккита одамдан.
– Эсимда йук, – деди иккала сухбатдошим хам.
Узимнинг хам эсимда йук, очигини айтсам. Анча йиллар булди юлдузларни курмаганимга. Афсус. Мен-ку майли, ёшлигимда осмонда юлдузлар куп буларди. Хозирги шахарда яшайдиган ёшлар орасида умуман юлдузларни курмаганлар хам бор. Чунки хаводаги кир-чирлар бунга йул куймайди.
Албатта, юлдузлар – ажойиб ва гузал. Сехрли. Уларни тамоша килиш катта завк беради, хаёлни бошка оламларга олиб кетади. Дунёга бошкача карашга чорлайди.
Хаммамизга юлдузларни куриб, тамоша килиш бахти насб килсин!